Dlaczego chrzest? Chrzest został ustanowiony przez samego Chrystusa: Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (Mt 28,19-20). Poprzez sakrament chrztu osoba zostaje włączona do wspólnoty Kościoła, staje się przybranym dzieckiem Bożym, zostaje jej odpuszczony grzech pierworodny oraz wszystkie pozostałe grzechy. Sakrament chrztu przede wszystkim otwiera drogę do zbawienia. Niekiedy budzi wątpliwości fakt chrzczenia małych dzieci. Chrzcząc małe dziecko wprowadzamy je na drogę życia z Bogiem. Jaki więc sens miałoby odmawianie dziecku czegoś, co będzie dla niego dobre? Podobnych dylematów nie mamy, gdy posyłamy dziecko do szkoły czy uczymy kulturalnego zachowywania się.

Jak mogę przygotować się do chrztu?

Jednym z istotnych elementów przygotowania się do chrztu jest dla rodziców wybór imienia. Rodzice powinni zatroszczyć się o to, by wybrane imię było nawiązaniem do którejś ze świętych postaci Kościoła. W ten sposób oddają to dziecko pod opiekę świętego patrona o tym samym imieniu, co ono.

Dziecko powinno być ochrzczone w parafii, na terenie której zamieszkują jego rodzice. W uzasadnionych przypadkach chrzest może się odbyć w innej parafii; wymaga to jednak pisemnej zgody ks. proboszcza parafii własnej. 

W naszej parafii Mszą świętą, podczas której udziela się sakramentu chrztu, jest zasadniczo niedzielna Eucharystia o godz. 12⁰⁰.

Jak wybrać ojca i matkę chrzestną?

Chrzestni powinni: (a) mieć co najmniej 16 lat; (b) być osobami, które przyjęły sakramenty: chrztu, Eucharystii i bierzmowania; (c) być wierzącymi i praktykującymi katolikami (w związku z tym nie mogą to być osoby żyjące w związkach niesakramentalnych); (d) przystąpić przed chrztem dziecka do sakramentu pokuty i pojednania; (e) troszczyć się o wiarę swoją i swojego dziecka chrzestnego.

Jakie dokumenty są potrzebne?

W celu spisania aktu chrztu dziecka, należy zgłosić się do kancelarii parafialnej, najlepiej z rodzicami chrzestnymi, w tygodniu poprzedzającym planowany chrzest. Wówczas przedstawia się do wglądu: (a) odpis aktu urodzenia dziecka (dokument z Urzędu Stanu Cywilnego); (b) zaświadczenie o odbyciu katechezy przygotowującej rodziców i chrzestnych do chrztu; (c) świadectwo ślubu kościelnego rodziców dziecka; (d) świadectwa moralności chrzestnych (pobiera się je z kancelarii parafii zamieszkania chrzestnych). Przy tej wizycie należy podać dane personalne chrzestnych (imię, nazwisko, wiek oraz adres zamieszkania). Przy okazji spisywania aktu chrztu, rodzice oraz rodzice chrzestni otrzymują kartki, które należy okazać do podpisania przez kapłana udzielającego im sakramentu pojednania w dniach poprzedzających chrzest.

Jak wygląda obrzęd chrztu?
W dniu chrztu należy: (a) zgłosić się przynajmniej na 15 minut przed ceremonią; (b) złożyć podpisy pod aktem chrztu, jeżeli jeszcze ich tam brakuje; (c) przynieść ze sobą świecę chrzcielną i białą szatę.

Rodzice i chrzestni wraz z dzieckiem oczekują na początku liturgii na kapłana w przedsionku kościoła. Po wstępnym obrzędzie następuje przejście na przód kościoła i zajęcie swoich miejsc; dla rodziców i chrzestnych dziecka są to zarezerwowane pierwsze ławki.

Obrzęd chrztu rozpoczyna się po homilii. Wystarczy wsłuchiwać się w słowa kapłana, który go sprawuje, by wiedzieć jak postępować podczas liturgii.

Potrzebne dokumenty świadectwo chrztu (o ile chrzest odbył się w innej parafii; w przypadku chrztu w parafii w Karczewie wystarczy podać rok chrztu; zaświadczenie to jest ważne 6 miesiący) zgoda z rodzinnej parafii na udzielenie bierzmowania (dotyczy osób spoza parafii św. Wita; jest się parafianinem tej parafii, na terenie której mieszka się dłużej niż trzy miesiące) opinia katechety (jest na nią miejsce w indeksie) podanie do Księdza Biskupa (szczegóły zostaną podane w odpowiednim czasie)

Teologia sakramentu

Bierzmowanie udoskonala łaskę chrztu świętego; jest ono sakramentem, który daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem, włączyć nas bardziej do jego posłania i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem.

Kandydat do bierzmowania powinien być przygotowany do podjęcia zadania ucznia i świadka Chrystusa we wspólnocie Kościoła oraz w sprawach doczesnych.

Świadek

Świadkiem bierzmowania może być osoba wierząca, która przyjęła już wcześniej bierzmowanie i żyje według zasad wiary katolickiej. Świadkiem nie może być rodzic. Zaleca się, by świadkiem bierzmowania był rodzic chrzestny, choć nie jest to konieczne. Świadek w dniu bierzmowania jest już wyspowiadany i przyjmuje komunię świętą razem z kandydatem.

Realna obecność Jezusa w Eucharystii

Jezus mówi: Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki [...] Kto spożywa moje Ciało i pije moją krew, ma życie wieczne [...] trwa we Mnie, a Ja w nim (J 6,51.54.56).

Eucharystia jest pamiątką Paschy Chrystusa, to znaczy dzieła zbawienia wypełnionego przez Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie. Dzieło to uobecnia się w czynności liturgicznej. Znaczy to, że podczas każdej Mszy świętej realnie uczestniczymy w wydarzeniu życia, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa.

Sam Chrystus, wieczny Arcykapłan Nowego Przymierza, działając przez posługę kapłanów, składa Ofiarę eucharystyczną. Sam Chrystus, obecny w sposób rzeczywisty pod postaciami chleba i wina. Gdy więc kapłan wypowiada słowa konsekracji, będące słowami Jezusa z Ostatniej Wieczerzy: To jest Ciało moje za was wydane [...] To jest kielich Krwi mojej [...], Ciało i Krew Chrystusa uobecniają się na ołtarzu w sposób realny, a nie symboliczny.

Tylko kapłani ważnie wyświęceni mogą przewodniczyć Eucharystii i konsekrować chleb i wino, aby się stały Ciałem i Krwią Pana.

Godne przyjmowanie Ciała i Krwi Chrystusa Kto chce przyjmować Chrystusa w Komunii eucharystycznej, musi być w stanie łaski. Jeśli ktoś ma świadomość, że popełnił grzech ciężki, nie może przystępować do Eucharystii bez otrzymania uprzednio rozgrzeszenia w sakramencie pokuty. Byłaby to komunia świętokradcza. Przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa w Komunii świętej pogłębia zjednoczenie człowieka z Bogiem, gładzi grzechy powszednie i zachowuje od grzechów ciężkich. Ponieważ zostają umocnione więzy miłości między taką osobą a Chrystusem, przyjmowanie tego sakramentu umacnia też jedność całego Kościoła. Kościół poleca wiernym, by przyjmowali jak najczęściej Komunię świętą. Obowiązkiem jest przyjąć komunię świętą przynajmniej raz w roku.

Intencje mszalne

Eucharystia jako ofiara jest także składana na wynagrodzenie za grzechy żywych i zmarłych, a także by otrzymać od Boga duchowe i doczesne dary. Stąd też wierni często proszą kapłanów, by sprawowali Mszę świętą w konkretnej intencji, czyli prośbie o błogosławieństwo dla żyjących lub o życie wieczne dla zmarłych.

Adoracja Najświętszego Sakramentu

Ponieważ w sakramencie Ołtarza obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji. Stąd też codziennie przedsionek naszego kościoła jest otwarty w ciągu dnia, by móc zatrzymać się przed Najświętszym Sakramentem.

Oprócz tego nasza parafia udostępnia możliwość adoracji Pana Jezusa w wystawionym Najświętszym Sakramencie w poniedziałki między godz. 17⁰⁰ a 18⁰⁰ oraz w piątki od godz. 18³⁰ do 20⁰⁰, a także w innych, ogłaszanych odpowiednio wcześniej porach.

Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby.

Wbrew powszechnej opinii Sakrament Namaszczenia chorych ten nie jest tzw. ostatnim namaszczeniem. Sakrament Namaszczenia chorych można przyjąć w życiu wielokrotnie. Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby.

W sytuacji zagrożenia życia, kapłani naszej parafii gotowi są udać się do osoby umierającej o dowolnej porze. Wystarczy, że bliscy tej osoby poproszą o to jednego z księży na plebanii lub w kościele. W przypadku tymczasowej nieobecności kapłana, zalecamy, by poszukać księdza w jakimkolwiek innym miejscu, np. w którejś z sąsiadujących parafii.

Przebieg sakramentu Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani. Przy jego sprawowaniu używają oni oleju poświęconego przez biskupa. Przy przyjmowaniu kapłana w domu dobrze jest przygotować stolik nakryty obrusem, by mógł on położyć naczynia liturgiczne. Istota celebracji tego sakramentu polega na włożeniu w milczeniu rąk na głowę chorego i modlitwie w wierze Kościoła oraz namaszczeniu czoła i rąk chorego; namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu.

Skutki sakramentu namaszczenia chorych

• zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dobra całego Kościoła;
• umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
• przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty
• powrót do zdrowia jeśli to służy dobru duchowemu
• przygotowanie na przejście do życia wiecznego

Powołanie do kapłaństwa

Osoba, która odkrywa, że być może jest powołana do kapłaństwa, zgłasza się do księdza Proboszcza z zamiarem wstąpienia do seminarium. Proboszcz parafii skieruje taką osobę do seminarium, czyli miejsca formacji kandydatów do kapłaństwa. Seminarium jest uczelnią wyższą, stąd też wymagane jest wykształcenie średnie.

Wszystkie potrzebne informacje są dostępne na stronie Seminarium Duchownego naszej diecezji: http://wsddwp.edu.pl/.

Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyznom ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane. Odpowiedzialność i prawo dopuszczenia kogoś do przyjęcia sakramentu święceń przysługuje władzy kościelnej.

Zdarza się, że dana osoba odkrywa w sobie chęć wstąpienia do wspólnoty zakonnej. Dobrze jest wówczas rozeznać z kapłanem wybór zgromadzenia. Po takim rozeznaniu należy zgłosić się do Księdza Proboszcza, by skierował taką osobę do wybranej wspólnoty zakonnej. 

Trzy stopnie święceń

Od początku posługa święceń była udzielana i wykonywana według trzech stopni: jako posługa biskupów, prezbiterów i diakonów.

Biskup otrzymuje pełnię sakramentu święceń, która włącza go do Kolegium Biskupów i czyni widzialną głową powierzonego mu Kościoła partykularnego. Biskupi jako następcy Apostołów i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej i w posłaniu całego Kościoła pod przewodnictwem papieża, następcy św. Piotra.

Prezbiterzy są zjednoczeni z biskupami w godności kapłańskiej, a równocześnie zależą od nich w wykonywaniu swoich funkcji duszpasterskich; są powołani, by być roztropnymi współpracownikami biskupów. Tworzą oni wokół swojego biskupa tzw. prezbiterium, które wraz z nim jest odpowiedzialne za Kościół partykularny. Otrzymują od biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną lub określoną funkcję kościelną. Prezbiterem zostaje się po ukończeniu seminarium duchownego.

Diakoni są wyświęcani dla zadań posługi w Kościele. Nie otrzymują oni kapłaństwa posługi, ale święcenia dają im prawo do ważnych funkcji w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych, które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa. Diakonem zostaje się pod koniec formacji seminaryjnej - zwykle na V, niekiedy też na VI roku seminarium.

Skoro małżeństwo ustanawia małżonków w pewnym publicznym stanie życia w Kościele, powinno być zawierane publicznie, w ramach celebracji liturgicznej, wobec kapłana oraz świadków i zgromadzenia wiernych.

Potrzebne dokumenty

Do zawarcia tzw. ślubu konkordatowego (czyli mającego skutki jednocześnie cywilne i kościelne) potrzebne są następujące dokumenty:

1. Dokumenty tożsamości (do wglądu).
2. Świadectwo chrztu świętego narzeczonego i narzeczonej, jeśli chrzest miał miejsce w innej parafii. Według wytycznych KEP z roku 2019 jest ono ważne 6 miesięcy.
3. Świadectwo przyjęcia sakramentu bierzmowania przez narzeczonego i narzeczoną, jeśli brak o nim adnotacji na świadectwie chrztu. Zazwyczaj jednak, niezależnie od miejsca przystąpienia do bierzmowania, informacja o przyjęciu tego sakramentu znajduje się w kancelarii parafii chrztu.
4. Ostatnie świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej.
5. Zaświadczenie z Urzędu Stanu Cywilnego stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa. Dokument ten można otrzymać w dowolnym USC. Ma on ważność 6 miesięcy, radzimy więc go pobrać nie wcześniej niż na 4-5 miesięcy przed planowanym ślubem.
6. Świadectwo ukończenia nauk przedmałżeńskich. Tzw. kurs przedmałżeński odbywa się w naszej parafii na wiosnę. Kurs można jednak podjąć w dowolnej parafii, jeśli składa się ze standardowej liczby spotkań, czyli 10.
7. Zaświadczenie o odbyciu 3 spotkań w tzw. poradni rodzinnej. W naszej parafii takie nauki prowadzi p. Urszula Bogdalska (tel. 661-734-358; e-mail: ulelka[at]tlen.pl).

Problemy małżeńskie

Do istoty małżeństwa należy jedność, nierozerwalność i otwartość na płodność. Przeciwne małżeństwu są: poligamia, która zaprzecza jedności małżeństwa; rozwód, który rozłącza to, co Bóg złączył; odrzucenie płodności, które pozbawia życie małżeńskie dziecka, które jest "najcenniejszym darem małżeństwa".

Dopóki żyje prawowity współmałżonek, zawarcie powtórnego związku przez rozwiedzionych sprzeciwia się zamysłowi i prawu Bożemu, jak tego nauczał Chrystus. Osoby rozwiedzione, które zawarły nowy związek nie są wyłączone z Kościoła. Niemniej jednak ich sytuacja jest na tyle trudna, że nie mogą przystąpić do komunii świętej. Ponieważ każdy taki przypadek jest inny, powinien zostać rozpatrzony indywidualnie. Zachęcamy więc takie osoby do rozmowy z kapłanem, który uwzględniwszy konkretną sytuację danych osób, wskaże adekwatną drogę postępowania.

Związkom przeżywającym kryzys polecamy różnego rodzaju wspólnoty tzw. trudnych małżeństw. Można tam uzyskać nie tylko fachową pomoc, ale też posilić się świadectwem życia innych osób, które podobnych trudności doświadczają.