|
Cały Kościół jest ludem kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. Uczestnictwo to jest nazywane kapłaństwem powszechnym, dzięki któremu wszyscy jesteśmy zdolni do składania duchowych ofiar. Istnieje też szczególne uczestnictwo w posłaniu Chrystusa, przekazywane przez sakrament święceń, które nazywa się kapłaństwem urzędowym, bądź - jak to coraz częściej się ostatnio określa - służebnym. Kapłaństwo urzędowe różni się od wspólnego kapłaństwa wiernych, ponieważ udziela świętej władzy w służbie wiernym. Pełniący urząd święceń wykonują swoją posługę wobec przez nauczanie, sprawowanie kultu i posługę duszpasterską. Kapłan wyświęcony dla Chrystusa jest zaprzysięgłym wrogiem dla złego ducha. Stąd też prosimy o modlitwę za wszystkich kapłanów, zwłaszcza tych, którzy przeżywają różne, poważne trudności duchowe. |
|
Powołanie do kapłaństwa
Osoba, która odkrywa, że być może jest powołana do kapłaństwa, zgłasza się do księdza Proboszcza z zamiarem wstąpienia do seminarium. Proboszcz parafii skieruje taką osobę do seminarium, czyli miejsca formacji kandydatów do kapłaństwa. Seminarium jest uczelnią wyższą, stąd też wymagane jest wykształcenie średnie.
Wszystkie potrzebne informacje są dostępne na stronie Seminarium Duchownego naszej diecezji: http://wsddwp.edu.pl/.
Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyznom ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane. Odpowiedzialność i prawo dopuszczenia kogoś do przyjęcia sakramentu święceń przysługuje władzy kościelnej.
Zdarza się, że dana osoba odkrywa w sobie chęć wstąpienia do wspólnoty zakonnej. Dobrze jest wówczas rozeznać z kapłanem wybór zgromadzenia. Po takim rozeznaniu należy zgłosić się do Księdza Proboszcza, by skierował taką osobę do wybranej wspólnoty zakonnej.
Trzy stopnie święceń
Od początku posługa święceń była udzielana i wykonywana według trzech stopni: jako posługa biskupów, prezbiterów i diakonów.
Biskup otrzymuje pełnię sakramentu święceń, która włącza go do Kolegium Biskupów i czyni widzialną głową powierzonego mu Kościoła partykularnego. Biskupi jako następcy Apostołów i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej i w posłaniu całego Kościoła pod przewodnictwem papieża, następcy św. Piotra.
Prezbiterzy są zjednoczeni z biskupami w godności kapłańskiej, a równocześnie zależą od nich w wykonywaniu swoich funkcji duszpasterskich; są powołani, by być roztropnymi współpracownikami biskupów. Tworzą oni wokół swojego biskupa tzw. prezbiterium, które wraz z nim jest odpowiedzialne za Kościół partykularny. Otrzymują od biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną lub określoną funkcję kościelną. Prezbiterem zostaje się po ukończeniu seminarium duchownego.
Diakoni są wyświęcani dla zadań posługi w Kościele. Nie otrzymują oni kapłaństwa posługi, ale święcenia dają im prawo do ważnych funkcji w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych, które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa. Diakonem zostaje się pod koniec formacji seminaryjnej - zwykle na V, niekiedy też na VI roku seminarium.